این شخص از نسل بنی امیه و از نوادگان هند جگرخوار و ابوسفیان می‌باشد که ظاهرا به همین علت نیز «سفیانی» نامیده شده است. نام وی «عثمان» و فرزند شخصی به نام «عنبسه» است.او قامتی متوسط و سری ستبر دارد و صورتش وحشتناک و آبله رو ست.قیام خود را از سرزمینی در نزدیکی «دمشق» به نام «وادی یابس» شروع و تا سرزمین «ذات قرار و معین» که ظاهرا منظور «کوفه و نجف» می‌باشد را فتح می کند.

از ویژگی‌های سفیانی آن است که صورتی سرخ، موهایی بور و چشمانی زاغ دارد. هرگز به مکه و مدینه وارد نشده و همواره سخن از خون و انتقام دارد.
در پایان کار خود بر پنج ناحیه از سرزمین شام (بزرگ) تسلط ‌می‌یابد که عبارتند از: دمشق، حمص، فلسطین، اردن و قنسرین.
تسلط وی بر این سرزمین‌ها ۸ ماه است که پایان آن نیز به قیام حضرت ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف بسیار نزدیک است.
وی از ترس آن که مبادا همسرش، محل وی را فاش کند، او را زنده به گور می کند.
او خروج خود را از ماه رجب آغاز خواهد کرد. مدت قیام او از ابتدا تا سرنگونی کلا ۱۵ ماه طول خواهد کشید که ۹ ماه آن را حکومت خواهد کرد.
او فردی بسیار خون آشام است که شکم زنان را پاره می کند و کودکان را به قتل می رساند. سپاه وی سه شبانه روز مدینه را غارت کرده و و ره سپار مکه می شوند که در سرزمین «بیداء» به کام زمین فرو می روند.
وی در آسمان و زمین ملعون است و از نظر نسب پلیدترین و از نظر ظلم و ستم، ستمکارترین افراد می‌باشد.

غیبت نعمانی: ص ۳۰۰ و ۳۰۴ و ۳۶۰٫
کمال الدین: ج ۲، ص ۶۵۱٫
عقدالدرر: ص ۷۳ و ۷۵ و ۷۹٫