به نظر مى رسد که پاکسازى زمین از ستم و ریشه کن کردن طاغوت و ستمگران ، امرى غیر ممکن باشد و زمین و مردمانش به شنیدن ناله و آه ستمدیدگان عادت کرده باشند ، حتى دادرسى براى آنها پیدا نمى شود ، و نیز به وجود ستمگران عادت کرده اند ، چون زمین هیچ وقت از وجود آنان خالى نبوده است . اینها مانند درخت شومِ ریشه دارى هستند که هر شاخه اى از آن قطع و بریده شود ، شاخه هاى دیگرى مى رویاند ! اما خداى دانا و حکیم که زندگى را بر اساس نبرد حق و باطل و خیر و شر بنا نهاده ، براى هر چیز حد و مرزى قرار داده است ; براى ستم و ستمگرى در روى زمین هم نقطه پایانى قرار داده است

. در تفسیر آیه : « مجرمان از چهره هاى شان شناخته مى شوند و آن گاه آنها را از موهاى پیش سر و پاهاى شان مى گیرند ( و به دوزخ مى افکنند »(رحمن/۴۴ .) به نقل از امام صادق(علیه السلام) آمده است : خدا مجرمان را مى شناسد ، اما این آیه درباره قائم نازل شده است که آنها را از چهره هایشان مى شناسد ; او و یارانش ، آنان را با شمشیر مى زنند . ( الغیبه نعمانى /۱۲۷ ) .

برخى معتقدند سیاست امام مهدى(علیه السلام) در نابودى ستمگران ، سختگیرانه ، خشن و زیاده روى در اعدام است اما باید گفت : عمل جراحى ، ضرورتى براى پاکسازى دنیا از وجود ناپاک ظالمان است ! بدون این عمل نمى توان ستم را از روى زمین ریشه کن کرد .

در صورتى که امام(علیه السلام) با آنان به نرمى و گذشت رفتار کند ، ریشه توطئه هاى جدیدشان از بین نمى رود ; ستمگران سرکش ، غده هاى سرطانى هستند که براى نجات حیات بشر مى باید آن را ریشه کن کرد .

چیزى که موجب اطمینان خاطر مى شود آن است که چنین سیاستى حتى توسط پیامبر مهربان و بخشنده هم اجرا مى شده است . خدا به امام مهدى قدرت شناخت مردم را مى دهد ، چرا که او توسط پروردگار هدایت شده و با نور خدا مى نگرد ، پس اشخاص خوب و بد را شناخته و مى داند دوا و چاره آنها چیست . وى کسى را که شایستگى و امید به هدایت و رستگارى وى وجود دارد را اشتباهى نمى کشد . او مانند حضرت خضر است که خدا درباره اش فرمود : « آتیناه رحمه من عندنا وعلمناه من لدنّا عِلْماً » ( کهف/۶۵ )

حضرت خضر همراه امام مهدى(علیه السلام) ظهور مى کند و وزیر او مى شود . احادیث شریف تصریح دارد که امام مهدى مى بایست که بجنگد ، چرا که ریشه کنى ستم بدون آن ممکن نیست ، همچنین از آن رو که شورشیان خیلى زود دست به ناسازگارى بر ضد امام مى زنند ، نبرد با آنان گریز ناپذیر است .

در الغیبه نعمانى به نقل از مفضل بن عمر آمده است : ابوعبدالله(علیه السلام) از قائم(علیه السلام) یاد کرد و فرمود : امیدوارم امورش سهل و آسان باشد ، فرمود : چنین نخواهد شد مگر پس از چشیدن کشتار و سختى ها !
بحار از بشیر نبال که در آن به نقل از معصوم(علیه السلام) آمده است : سوگند به خدایى که جانم در دست اوست ! اگر عفو پایدار و همیشگى بود ، براى رسول خدا چنین حکم مى شد ( به رغم آن که دندان هاى جلویش خونى شد و صورتش زخمى گردید ) اما هرگز چنین نخواهد بود . قسم به خدایى که جانم در دست اوست ! باید ما و شما کشتار و سختى ها را بچشیم ! به نقل از آن اثبات الهداه ۳/۵۴۳ ; بحار ۵۲/۳۵۶ .

الغیبه نعمانى از امام صادق(علیه السلام) آورده است : امورى در جنگ مهدى(علیه السلام)دیده مى شود که در نبردهاى رسول خدا دیده نشد ! رسول الله با مردمى جهاد کرد که سنگ هاى حکّاکى شده و چوب هاى تراشیده و نقش دار را مى پرستیدند اما قائم وقتى با مردم روبرو شود ، کتاب خدا را بر ضد او تأویل کرده و بر آن اساس با ایشان مى جنگند !

نعمانى از فضیل بن یسار آورده است که شنیدم ابوعبدالله(علیه السلام) فرمود : وقتى قائم ما قیام کند ، به سبب نادانى مردم ، با امورى سخت تر و بدتر از آنچه رسول خدا به سبب جهل جاهلان دید ، روبرو خواهد شد .

پرسیدم : چگونه ؟ فرمود : رسول الله با مردمى روبرو بود که سنگ و صخره و تخته و چوب مى پرستیدند اما قائم با مردمى مواجه شود که همگى بر ضد ایشان کتاب خدا را تأویل کرده و با قرآن ، علیه ایشان دلیل مى آورند .

سپس امام افزود : اما به خدا سوگند ! عدالت مهدى ، تا درون خانه هایشان وارد خواهد شد ، چنان که گرما و سرما وارد خانه مى شود