شیخ صدوق در کتاب کمال الدین روایت کرده از عبدالله بن سنان که گفت: فرمود ابو عبدالله (علیه السلام): زود است مى‏رسد به شما شبهه؛ پس مى ‏مانید بدون نشانهو راهنما و پیشواى هدایت کننده، و نجات نمى‏ یابد در آن شبهه، مگر کسى که بخواند دعاى غریق را.

گفتم: چگونه است دعاى غریق؟

فرمود: مى‏گویى: یا الله یا رحمن یا رحیم یا مقلب القلوب! ثبت قلبى على دینک.

پس گفتم: یا مقلب القلوب و الابصار! ثبت قلبى على دینک.

پس فرمود: به درستى که خداوند عزوجل مقلب قلوب و ابصار است، ولکن بگو چنان که من مى‏گویم!؛ یا مقلب القلوب ثبت قلبى على دینک.

هشتم: از تکالیف عامه رعایاى حضرت صاحب الامر (علیه السلام)، استمداد و استعانت و استکفاء و استغاثت به آن جناب است در هنگام شداید و اهوال و بلایا و امراض و

رو آوردن شبهات و فتنه از اطراف و جوانب و اقارب و اجانب و ندیدن راه چاره، و خواستن از جنابش حل شبهه، و رفع کربه و دفع بلیه، و نشان دادن راه به مقصود را، به آن

نحوى که خود صلاح داند و تواند به آن متوسل مستغیث برساند، حسب قدرت الهیه و علوم لدنیه ربانیه‏ اى که داراست، و به هر حال هر کس در هر جا، دانا، و بر اجابت

مسؤولش توانا، بلکه پیوسته فضلش به هر کس به اندازه قابلیت و استعداد و مراعات صلاح نظام عباد و بلاد، رسیده و مى‏رسد، و از نظر در امورى رعایانى خود – از مطیع و

عاصى و عالم و جاهل و شریف و دنى و قوى و ضعیف – غفلت نکرده و نمى‏کند.

و خود آن جناب، در توقیعى که براى شیخ مفید فرستادند، نوشتند که: پس به تحقیق که علم ما ما محیط است به خبرهاى شما، و غایب نمى‏شود از علم ما هیچ چیز از

اخبار شما و بلایى که به شما مى‏رسد.

و شیخ جلیل، على بن حسین مسعودى در کتاب اثبات الوصیه روایت کرده از حضرت ابى محمد، امام حسن عسگرى (علیه السلام) که آن جناب فرمود: چون حضرت صاحب(علیه السلام) متولد شد خداوند تبارک و تعالى دو ملک را فرستاد؛ پس برداشتند آن جناب را و بردند تا سرداق عرش، تا این که ایستاد در حضور خداوند تبارک و تعالى؛ پس خداوند فرمود به او: مرحبا! به تو عطا مى‏کنم، و به تو مى‏ آمرزم، و به تو عذاب مى‏کنم.

و شیخ طوسى رحمه الله علیه در کتاب غیبت روایت کرده به سند معتبر، از ابوالقاسم، حسین بن روح، نایب سوم امام زمان که گفت: اختلاف کردند اصحاب ما در تفویض و

غیر آن؛ پس رفتم نزد ابى طاهر بن بلال، در ایام استقامتش – یعنى پیش از آن که بعضى مذاهب باطله اختیار کند – پس آن اختلاف را به او فهماندم؛ گفت: مرا مهلت بده؛

پس او را مهلت دادم چند روز؛ آن گاه مراجعت کردم به نزد او، بیرون آورد حدیثى به اسناد خود، از حضرت صادق (علیه السلام) که فرمود:

هر گاه اراده نمود خداى تعالى امرى را، عرضه مى‏دارد آن را بر رسول خود (صلى الله علیه و آله و سلم) آن گاه بر امیرالمؤمنین و یکایک ائمه (علیهم السلام) تا آن که منتهى بشود به سوى صاحب الزمان (علیه السلام)، آن گاه بیرون مى‏ آید به سوى دنیا.

و چون اراده نمودند ملائکه که بالا برند عملى را به سوى خداوند عزوجل، عرض مى‏شود بر صاحب الزمان (علیه السلام) آن گاه بر هر یک از امامان، تا این که عرض مى‏شود بر رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) آن گاه عرض مى‏شود بر خداوند عزوجل.

پس هر چه فرود مى‏آید از جانب خداوند، بر دست ایشان است،. آنچه بالا مى‏رود به سوى خداوند عزوجل، بر دست ایشان است، و بى نیاز نیستند از خداوند عزوجل، به قدر به هم زدن چشمى.

و سید حسین مفتى کرکى، سبط محقق ثانى، در کتاب دفع المناوات از کتاب براهین نقل کرده که او روایت نموده از ابى حمزه، از حضرت کاظم (علیه السلام) که گفت:

شنیدم آن جناب مى‏فرماید: نیست ملکى که خداوند او را به زمین بفرستد به جهت هر امرى، مگر آن که ابتدا مى‏کند به امام (علیه السلام)؛ پس معروض مى‏دارد آن را بر

آن جناب، و به درستى که محل رفت و آمد ملائکه از جانب خداوند تبارک و تعالى، صاحب این امر است.

و در حدیث ابوالوفاى شیرازى آمده که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمود به او: چون درمانده و گرفتارى شدى، پس استغاثه کن به حجت (علیه السلام) که او تو

را در مى‏ یابد و او فریادرس و پناه است از براى هر کس که به او استغاثه کند.
و شیخ کشى در رجال و شیخ صفار در بصایر روایت کرده ‏اند از رمیله که گفت: تب شدیدى کردم در زمان امیرالمؤمنین (علیه السلام)، پس در نفس خود، خفتى یافتم در روز

جمعه و گفتم: نمى‏دانم چیزى را بهتر از آن که آبى بر خود بریزم – یعنى غسل کنم – و نماز کنم در عقب امیرالمؤمنین (علیه السلام) پس چنین کردم، آن گاه به مسجد.

چون امیرالمؤمنین (علیه السلام) بالاى بر آمد، آن تب به من برگشت.

وقتى امیرالمؤمنین (علیه السلام) مراجعت نمود و داخل خانه شد، داخل شدم با آن جناب و فرمود: اى رمیله! (چه شده بود که) دیدم تو را که بعضى از اعضاى تو

درهم مى‏ شد؟

پس نقل کردم براى آن جناب، حالت خود را که در آن بودم، و آنچه مرا واداشت در رغبت بر نماز عقب آن جناب.

پس فرمود: اى رمیله! نیست مؤمنى که مریض شود، مگر آن که مریض مى‏ شویم ما به جهت مرض او، و محزون نمى‏شود، مگر آن که محزون مى‏ شویم به جهت حزن او؛ و

دعا نمى‏کند، آن که آمین مى‏گوییم براى او؛ و ساکت نمى شود، مگر آن که دعا مى‏کنیم براى او.

پس گفتم به آن جناب: یا امیرالمؤمنین! فداى تو شوم! این لطف و مرحمت، براى کسانى است که با جناب تواند در این خانه؛ خبر ده مرا از حال کسانى که در اطراف

زمینند!

فرمود: اى رمیله! غایب نیست یا نمى‏شود از ما مؤمنى در مشرق زمین و مغرب آن.
و نیز شیخ صدوق و صفار و شیخ مفید و دیگران، به سندهاى بسیار روایت کرده ‏اند از جناب باقر و صادق (علیهما السلام) که فرمودند:

به درستى که خداوند نمى‏گذارد زمین را، مگر آن که در آن عالمى باشد که مى‏داند زیاده و نقصان را در زمین؛ پس اگر مومنین زیاد کردند چیزى را، بر مى‏گرداند ایشان را (و به روایتى: مى اندازد آن) و اگر کم کردند، تمام مى‏کند براى ایشان؛ و اگر چنین نبود، مختلط (و مشتبه) مى‏شد بر مسلمین، امور ایشان (و به روایتى: حق از باطل شناخته نمى‏شد).

در تحفه الزائر مجلسى و مفاتیح النجاه سبزوارى است که: هر که را حاجتى باشد، آنچه مذکور مى‏شود، بنویسید در رقعه‏ اى، و در یکى از قبور ائمه (علیهم السلام)

بیندازد، یا ببندد و مهر کند و خاک پاک را گل سازد و آن را در میان آن گذارد و در نهرى یا چاهى عمیق یا غدیر آبى اندازد، که به حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) مى‏ رسد

و او – بنفسه – متولى برآوردن حاجت مى‏شود.

برگرفته از کتاب خورشید غایب – مختصر نجم الثاقب پیرامون حضرت مهدى (عج) – ثقه المحدثین میرزا حسن نورى‏