آنچه در ذیل می خوانید شعری از حضرت آیت الله صافی گلپایگانی در رثای اباعبدالله الحسین(ع) و کربلا است.

کربلا! ای کربلا! ای کربلا!
قبله احرار و مردان خدا

پایگاه عشق و جانبازی تویی
مهد ایمان و سر افرازی تویی

سرزمین غیرت و رادی تویی
مطلع انوار آزادی تویی

روشن از تو تا ابد نور هدا
خاک تو چشم ملک را توتیا

کربلا! ای عاشقان را کوه طور
منبع فیضی و محراب حضور

از تو بانگ انقلاب آید به گوش
و از تو خون مرد حق آید به جوش

قهرمانان تو از خُرد و کبیر
در شرافت در فضیلت بی نظیر

خفته در جسم تو هفتاد و دو تن
در بلا و در مصائب ممتحن

مالکان مُلک تسلیم و رضا
صابران بحر اندوه و بلا

باده نوشان از خُم روز الست
جان به کف در راه حق، چون شیر مست

جان فدا کردند و دین را داشتند
در جهان، بذر حمیّت کاشتند

کربلا! ای شهر انصار خدا
بارگاه همّت و صبر و وفا

پرچم دین از تو اندر اهتزاز
عاشقان را سوی تو چشم نیاز

کربلا! ای وادی لب تشنگان
در ره یزدان به خون آغشتگان

هم چو عباس تو ز اخوان صفا
کس ندیده مرد میدان وفا

کربلا! ای عرش مجد و اعتلا
مشهد قربانی راه خدا

شاه مظلومان، حسین تشنه کام
رهبر خوبان، امام ابن الامام

دید چون دین از اثر افتاده است
وحی قرآن در خطر افتاده است

ظالمان، حاکم به هر شهر و دیار
روز مردم از ستم چون شام تار

کرد بهر حفظ دین حق، قیام
در زمین کربلا بر زد خیام

در رهش از اصغر و اکبر گذشت
از برادرهای نام آور گذشت

جان نثاری کرد و دین را زنده ساخت
رسم مردی و شرف، پاینده ساخت

ظلم و استضعاف را محکوم کرد
روز ظالم را شب مظلوم کرد