مرحوم میرزا وقتی که خواست خاکروبه ­ها را بردارد چون سطل زباله و دیگر وسایل نظافت نبود و چیزی نیافت با دستمال و عبای خویش این کار را انجام داد و این خدمت ناچیز را جز خدای متعال و روح مقدس مقدس اهل بیت (علیهم­ السلام) و علامه­ی کنی ـ که  همراه او بود ـ کسی ندید و نشنید.

مدت ها بعد یکی از زائران خانه­ ی خدا از اهالی قطیف عربستان به زیارت خانه­ی خدا می ­رود و در آن جا پولش تمام می­شود. در مسجد الحرام دست به دعا بر می ­دارد و به جان جانان و امید امیدواران و پناه بی ­پناهان امام عصر (علیه ­السلام) توسل می ­جوید تا خداوند متعال وسیله ­ی زیارت عتبات عالیات را برای او فراهم آورد.

یکی از روزها همان گونه که پرده­ ی خانه را گرفته بود و به ولی خدا حضرت مهدی (عجل ­الله ­تعالی­ فرجه) توسل جسته بود دستی به شانه ­اش رسید و گفت: چه می­ خواهی؟!

او خواسته و تقاضای خویش را بیان می­ کند. صاحب آن دست مشتی لیره به او می­ دهد و می ­گوید: «به نجف که رفتی نزد وکیل ما میرزا محمد حسن برو و بگو: سید مهدی گفت: به این نشانی که به همراه حاج ملاعلی کنی به هنگام بازگشت از مکه در شام به زیارت عمه ­ام زینب (سلام­ الله­ علیها) مشرف شدی و حرم را نظافت کردی و غبار روبی نمودی و با گوشه­ ی عبا و دست­ های خود آن جا را پاکیزه کردی، بیست اشرفی به من بده»

آن مرد به محضر میرزای شیرازی رفت و موضوع را مطرح نمود. میرزا به محض شنیدن موضوع دگرگون شد و بلافاصله بیست درهم به او داد.

آن زائر هنگامی که به تهران آمد و خدمت علامه ­ی کنی رفت، جریان را گفت و آن مرحوم بسیار گریست و گفت: چون میرزای بزرگ در نظافت و غبار روبی حرم کوشش بسیار داشت، عملش مورد توجه محبوب دل­ها قرار گرفته است.

کلیپ صوتی خدمت مقبول(دریافت)

در روایتی عامی از پیامبراکرم (صلی ­الله ­علیه ­و آله) نقل شده که آن حضرت فرمودند: کسی که دوست دارد از نعمت توکل بهره­ مند شود، اهل بیت مرا دوست بدارد. کسی که دوست دارد از عذاب قبر نجات پیدا کند، اهل بیت مرا دوست بدارد. کسی که از خداوند حکمت می­ خواهد، اهل بیت مرا دوست بدارد. کسی که دوست دارد بدون حساب وارد بهشت شود، اهل بیت مرا دوست بدارد. به خدا قسم کسی آن ­ها را دوست نمی ­دارد، مگر آن که سود دنیا و آخرت را می­ بیند.[۱]

خوشا شـاه وخوشا روز وصـالش * خوشا خورشید روی بی زوالش

عجب کـرده است دام صید دل­ها * مسلسل گیسوی مشکین خالش

همی خواهـم که دیدارش ببینـم * شوم مفتون آن سحر جلالش

دهد گر دست تا پایش ببوسم * به مژگان رو بمی خاک نعالش

خداونـدا به یـادش چند نالـم * در افکن پرده از روی جمالش

زلطف خویش گر دستم بگیرد * شوم مشمول الطاف و نوالش

سرشک از دیده «حیران» چند ریزد * که شاید شه شبی پرسد زحالش